Lido di Venezia

Lido di Venezia (afgelei van die Latynse litus «strand , kus») is die sentrale een van drie lang smal eilande of strandwalle van die Laguna Veneta of Venesiaanse strandmeer wat van Chioggia in die suide tot Jesolo in die noorde strek en die strandmeer van die oop Adriatiese See skei. Lido di Venezia, wat deel uitmaak van die Stad Venesië, strek oor 'n lengte van 11 km, maar is net enkele honderd meter wyd. Dit beslaan 4 km².

Vaporetti, Venesiaanse waterbusse, verbind Lido di Venezia met die historiese middestad van Venesië, die Centro storico (teen die gesigseinder), en die treinstasie Venezia Santa Lucia. Die foto is geneem naby die waterbushalte Lido S.M.E. (Lido Santa Maria Elisabetta)

Hotel Riviera naby Lido S.M.E.

'n Vulstasie vir motorbote

Veerbote van Venesië se openbare vervoeronderneming Actv vervoer motors tussen Tronchetto, die verpligte parkeerterrein in die weste van die Centro storico, en Lido di Venezia

Strandlewe in Lido di Venezia. Daar is privaat (foto) en openbare strande op die eiland

Die luukse hotel Grand Hotel Excelsior se boustyl toon Moorse en Venesiaans-Bisantynse invloede, met binnenshuise versierings wat deur die Katalaanse kunstenaar Mariano Fortuny ontwerp is

Grande Albergo Ausonia & Hungaria, 'n juweel van Italiaanse Liberty-boukuns

Lido di Venezia het 'n bevolking van sowat 14 500

Malamocco met sy historiese dorpskern is in die suide van die Lido geleë. Die nedersetting met tans sowat 1 100 inwoners dateer uit die antieke tydperk en was histories tot die vroeë 9de eeu die eerste setel van Venesiaanse doges wat vervolgens na die Rialto verskuif is. 'n Stormvloed en aardbewing teen die middel van die 12de eeu het, net soos die Chioggia-oorlog tussen Venesië en Genua, verwoesting gebring

In die 19de eeu is dit tot 'n elegante strandoord ontwikkel, met villa's en luukse hotelle soos die Grand Hotel Excelsior, die Grand Hôtel des Bains en die hotel Hungaria Palace (tans bekend as Grande Albergo Ausonia & Hungaria). Die plaaslike Belle Époque-boukuns het van die beste voorbeelde van die Italiaanse Liberty-styl (stile Liberty) opgelewer, 'n plaaslike variant van Art Nouveau-boukuns wat hoogtyd gevier het tydens die Lido se bloeitydperk. Die 20ste eeuse munisipale stadsbeplanning het voorsiening gemaak vir die ontwikkeling van Lido di Venezia as 'n suiwer residensiële buurt met toeristiese infrastruktuur.

Die Internasionale filmfees van Venesië word jaarliks in Augustus en September hier gehou. In teenstelling met die historiese middestad van Venesië, die Centro storico, is daar in Lido di Venezia geasfalteerde strate en word motorvoertuie toegelaat (motorvoertuie word per veerboot tussen die Lido en die parkeerterreine op die eiland Tronchetto in die weste van die Centro storico vervoer). Busroetes verbind die belangrikste plekke op die eiland met mekaar. Lido di Venezia is - as 'n lang nou eiland met rustige paaie - ook gewild by fietsryers.

Geskiedenis

Toe welvarende Amerikaanse toeriste, wat nog teen die middel van die 1920's in groot getalle hul vakansies in Lido di Venezia deurgebring het, met die begin van die Groot Depressie begin wegbly het, het die stadsregering, Biënnale-bestuurders en rolspelers uit die toeristebedryf, ook met die oog op mededingende strandoorde in ander dele van Italië, in die 1930's 'n poging onderneem om feesbedrywighede as toeristemagnete verder uit te bou. Naas die Biënnale-kunsuitstalling het in die 1920's strand- en somerfeeste (Feste d'Estate a Venezia-Lido) baie gewild geraak.

Een van die hoofdryfkragte agter die nuwe inisiatief, die Venesiaanse entrepreneur Nicolo Spadà se Compagnia Italiana Grandi Alberghi (CIGA) as eienaar van meerdere groot hotelle in Venesië, het aktiwiteite soos opelug- en salonopvoerings, gala-aande, musiekfeeste, modeskoue en internasionale tennistoernooie aangekondig. Ook die Circolo Golf Venezia, wat in 1930 gebou is nadat die Amerikaanse motormagnaat Henry Ford beswaar gemaak het oor die gebrek aan gholfgeriewe, is danksy die inisiatief van CIGA verwesenlik.

In die 21ste eeu het plaaslike rolspelers uit die toerismebedryf, hoofsaaklik familie-ondernemings, die voortou geneem met 'n inisiatief om die Lido as 'n reisbestemming vir volhoubare toerisme te ontwikkel.

Strande

Die sandstrande van Lido di Venezia strek oor byna die volle lengte van die eiland se seewaartse kant en is, danksy hul effense helling see toe, geskik vir gesinne met kinders. Aan die strande is blouvlagstatus toegeken.

Net 'n klein deel van die strande is as openbare geriewe geklassifiseer (spiaggia communale in Italiaans), waaronder die Spiaggia di San Nicolò in die uiterste noorde en die Oasi WWF Dune degli Alberoni in die uiterste suide. Die res word deur sogenaamde stabilimenti (balneari) beslaan - strande in privaat besit wat teen betaling allerlei geriewe bied soos capanne (historiese badhuisies wat van hout gebou is en vanaf die 1850's deel van die plaaslike strandkultuur geword het), strandwagters, stortbaddens, sluitkaste en sonskerms. Sommige van die badhuisies word deur Venesiaanse gesinne gehuur, soms op 'n permanente basis, of is bestem vir die eksklusiewe gebruik van hotelgaste.

Hotelle

Grand Hôtel des Bains

In 2019 nog net 'n ruïne met 'n onsekere toekoms: Grand Hôtel des Bains

Die Grand Hôtel des Bains is deur die argitek Francesco Marsich (1858–1919) volgens die Italiaanse Liberty-styl, met invloede van klassieke Venesiaanse villa-boukuns, ontwerp en op 5 Julie 1900 geopen. As die toneel, waar Thomas Mann se novelle Der Tod in Venedig afspeel, wat in 1912 gepubliseer is (en hier in 1971 deur die Italiaanse regisseur Luchino Visconti verfilm is), het die Grand Hôtel des Bains ingang tot die wêreldliteratuur gevind. Thomas Mann (1875–1955) het hier tussen 26 Mei en 2 Junie 1911 saam met sy vrou Katia en sy broer Heinrich sy vakansie deurgebring. Die novelle handel oor die bewondering wat die protagonis, die skrywer Gustav Aschenbach, 'n man in sy vyftigs, in die geheim vir 'n blonde Poolse jongeling, Tadzio, koester. Die twee praat nooit mekaar nie, en die enigste oplossing vir Aschenbach se homoërotiese gevoelens, wat in sy tyd té gewaagd is, is sy dood aan hartversaking, net op die strand waar hy Tadzio dophou.

Die outobiografiese karakter van Der Tod in Venedig, wat deur Jan Esterhuizen in 1961 as Die dood in Venesië in Afrikaans vertaal is, het tot spekulasies oor die ware identiteit van Tadzio gelei. In 1965 het 'n Poolse adellike, baron Władysław Moes (1900–1986), beweer dat hy die jongeling was wat Mann beskryf het. Sy bewerings word nogtans bevraagteken - Moes was in 1911 net tien jaar oud, en so pas Mann se beskrywing glad nie by hom nie.

In 1929 is die Russiese ballet-impresario Sergei Diaghilev, bekend deur sy Ballets Russes, hier oorlede. 'n Tweede rolprent, The English Patient wat in Kairo se Shepheard's Hotel afspeel, het in 1996 hier ontstaan. Die hotel is tans nie meer toeganklik vir die publiek nie. Daar was planne om dit te herontwikkel as luukse woonstelgebou, alhoewel die boubedrywighede daarvoor in Junie 2019 nog nie aan die gang was nie. Die hotel is reeds in 2008 aan die eiendomsontwikkelaar EstCapital SGR verkoop, maar staan sedert 2010 leeg.EstCapital SGR het intussen bankrot gespeel en die hotel se interieur deur middel van 'n aanlyn-veiling verkoop.

Die hotel, wat deur verval bedreig word, het volgens nuusberigte intussen van eienaar gewissel. London + Regional Properties, wat reeds die Hotel Excelsior Venice Lido Resort met sukses herontwikkel het, het na bewering die hotel se heropening in 2024 aangekondig. Die onderneming se webtuiste vermeld niks daaroor nie.

Ter geleentheid van die 75ste Filmfees van Venesië, wat tussen 29 Augustus en 8 September 2019 gehou is, het die Grand Hôtel des Bains as vertoonlokaal vir 'n uitstalling oor die filmfees se geskiedenis gedien - net soos in 2018.

Grand Hotel Excelsior

Die volgende groot hotelprojek, die Grand Hotel Excelsior, het danksy die inisiatief van Nicolo Spadà as hoof van die CIGA-hotelkonsortium ontstaan wat in die vroeë 20ste eeu 'n beslissende bydrae tot die ontwikkeling van Lido di Venezia tot 'n eersterangse internasionale luukse strandoord gelewer het. Die hotel se unieke boustyl het voortgespruit uit die vrugbare samewerking tussen Spadà en die argitek Giovanni Sardi. 'n Derde sleutelfiguur was graaf Giuseppe Volpi di Misurata, 'n dinamiese Venesiaanse politikus en sakeman wat die hotel as die plek gekies het waar Venesië se eerste filmfees in 1932 gehou sou word.

Verwysings

1. Jan Andreas May: La Biennale di Venezia. Kontinuität und Wandel in der venezianischen Ausstellungspolitik 1895−1948. Berlin: Akademie-Verlag 2009, bl. 138
2. The Independent, 25 Julie 2017: Venice Lido: The island reinventing itself as a sustainable tourist destination. Besoek op 16 Junie 2019
3. Der Spiegel - Literatur, 21 Desember 2002: Tadzios schönes Geheimnis. Besoek op 18 Junie 2019
4. Historic Hotels of the World - Then & Now: Hôtel des Bains Venice-Lido. Besoek op 12 September 2019
5. Kino-Zeit, 6 September 2018: Die Schönheit des dekadenten Zerfalls. Besoek op 16 Junie 2019
6. Bauwelt 38−2014: Grand Hôtel des Bains. Besoek op 12 September 2019
7. New York Social Diary, 11 Maart 2019: La Belle Époque: Splendor in the Past. Besoek op 16 Junie 2019
8. metropolitano.it, 26 Augustus 2019: La Mostra del Cinema di Venezia riparte dall’hotel Des Bains del Lido. Besoek op 12 September 2019
9. La Biennale di Venezia: Il Cinema in Mostra. Besoek op 12 September 2019
10. Hotel Excelsior Venezia: Storia. Besoek op 18 Junie 2019

Eksterne skakels

Boukuns

---

• (it) Città di Venezia - Municipalità di Lido Pellestrina: L'Archittetura di Lido Geargiveer 5 Mei 2009 op Wayback Machine

Gholfklub

---

• (en) (it) Circolo Golf Venezia