Immanuel Kant

Immanuel Kant (IFA: [ɪmanuəl kant]; 22 April 1724 – 12 Februarie 1804) was 'n 18de-eeuse Duits-sprekende filosoof in die Pruisiese stad van Koningsberg (Duits: Königsberg, nou Kaliningrad, Rusland). Hy word as een van die mees invloedryke denkers in Europa en van die Verligting beskou.

Immanuel Kant
Gebore	22 April 1724 Koningsberg, Pruise (tans Kaliningrad, Rusland)
Oorlede	12 Februarie 1804 (op 79) Koningsberg, Pruise
Blyplek	Koningsberg, Pruise
Nasionaliteit	Koninkryk Pruise
Vakgebied	Idealisme, epistemologie, metafisika, etiek, kosmogonie
Beïnvloed deur	Wolff, Baumgarten, Plato, Aristoteles, Empiricus, Hume, Descartes, Spinoza, Leibniz, Locke, Rousseau, Newton, Emanuel Swedenborg, Euclid
Invloed op	Feitlik al die daaropvolgende Westerse filosofie, veral die filosowe Fichte, Schelling, Jacobi, Ludwig von Mises, Reinhold, F. Schlegel, A. Schlegel, Hegel, Schopenhauer, Nietzsche, Peirce, Husserl, Heidegger, Cassirer, Habermas, Rawls, Chomsky, Piaget, Kierkegaard, T.W. Adorno, Hilbert, Foucault, Weber, Strawson, Strauss, McDowell, Simmel, Azurmendi, Guyer, Seung
Handtekening

Sy belangrikste werk is die Kritiek van Reine Beredenering (Duits: Kritik der reinen Vernunft), 'n kritiese ondersoek van die mens se verstand. In dié boek argumenteer Kant dat die mens nie direkte kontak met die werklikheid het nie, maar dat ondervinding van die wêreld bemiddel word deur kategorieë van verstand. Indien dit waar is beteken dit nie dat kennis van die wêreld vir ons afgesluit is nie, maar dat die manier hoe die wêreld aan ons verskyn gedeeltelik afhang van hoe ons verstand werk. 'n Bekende voorbeeld is Kant se stelling dat tyd en ruimte nie eienskappe van die wêreld self is nie, maar konsepte is wat die verstand op ondervinding toepas as 'n manier om 'n wêreldbeskouing te orden. Die Kritiek van Reine Vernuf is Kant se belangrikste bydrae tot epistemologie en metafisika. Hy skryf ook twee ander kritiese werke: die (Duits: Kritik der praktischen Vernunft) aangaande etiek, en die (Duits: Kritik der Urteilskraft) oor estetika en teleologie. In etiek word Kant beroemd vir sy invloedryke weergawe en verdediging van , d.w.s. dat die fondament van moraliteit is die pligte wat mens teenoor mens self en ander persone het, spesifiek die plig om mense se status as beredende persone te respekteer. Volgens Kant word mense absoluut verbied om op te tree in teenstelling met die vereistes om beredeneerd te wees. Byvoorbeeld 'n mens moet nooit lieg nie, want as almal lieg dan sou waarheid sinneloos wees en enige kommunikasie onmoontlik. Hy stel die voor: mens moet dít doen en nie dát nie as gevolg van die tipe wese wat mens is, d.w.s. dieselfde pligte tel vir almal wat 'n wese, soos verstandlikheid, deel. Kant se ander etiese werke van belang is die (Duits: Grundlegung zur Metaphysik der Sitten) en die (Duits: Metaphysik der Sitten).

Kant se werk was onmiddellik invloedryk in die Duits-sprekende wêreld. Die filosowe Johann Gottlieb Fichte, Schelling, Hegel en Schopenhauer sien hul teorieë as uitbreidings en verfynings van Kant se filosofie, en dié tradisie ontwikkel tot die Duitse idealisme. Kant se invloed in beide kontinentale en analitiese filosofie is steeds beduidend.

Sien ook

• Morele argument vir die bestaan van God

Verwysings

• Engelse Wikipedia-artikel oor Immanuel Kant